Ελληνική μικροζυθοποιία: μόδα, κουλτούρα ή αρπαχτή ;

Τα τελευταία χρόνια με χαρά βλέπουμε τάσεις ανόδου στην αγορά της μπύρας. Το καλό νέο ήρθε πρώτα από τις μπυραρίες, οι οποίες άρχισαν να εκπαιδεύουν τον καταναλωτή στο να δοκιμάσει και κάτι άλλο εκτός από τα γνωστά, ενώ σιγά σιγά επεκτάθηκε στα ράφια των super markets και της κάβας λιανικής, αρχίζοντας να φέρνει την κουλτούρα της μπύρας και στο σπίτι μας.

Η χαρά όσων ασχολούμαστε με την μπύρα έγινε πιο μεγάλη βλέποντας  ότι αυτή η τάση μπορούσε να περάσει και σε παραγωγικό επίπεδο από ανθρώπους που αγαπούν την μπύρα πραγματικά. Το ταξίδι της μικροζυθοποιίας ξεκίνησε από την Αθήνα το 1997  και έφτασε σήμερα μέχρι το νησί της Τήνου, όπου έχουμε την πιο πρόσφατη προσπάθεια στην παραγωγική διαδικασία. Το ταξίδι όμως πόσο μακρινό μπορεί να είναι τελικά; Η πρόσφατη οικονομική κρίση πέρα των προβλημάτων που δημιούργησε στην αγοραστική δύναμη του καταναλωτή, έφερε  ως ανάγκη ή ακόμα και μόδα τη στροφή του κοινού προς τα ελληνικά προϊόντα. Μέσα στη γενικότερη λοιπόν αυτή στροφή ξαφνικά άρχισαν να ξεφυτρώνουν ανά την Ελλάδα νέες μπύρες μικρών παραγωγών, όπως κάποτε και με το κρασί, κάποιες αμιγώς παραγόμενες για τις ανάγκες του ίδιου του ζυθοποιείου και κάποιες κατά παραγγελία υπέρ τρίτων. Το θέμα που προκύπτει όμως είναι, ποια είναι η ποιότητα μιας ελληνικής μπύρας μικροζυθοποιίας  σε σχέση με τις αντίστοιχες μπύρες μικροζυθοποιίας του εξωτερικού και ποια η σχέση αυτής με την τιμή της.Τα πράγματα δείχνουν ότι μάλλον θα δούμε σκηνές από το «ένδοξο» παρελθόν του κρασιού και των μικρών παραγωγών, όπου ένα Ελληνικό κρασί των 17 – 18€ στην εγχώρια αγορά το βρίσκαμε - και το βρίσκουμε - σε Ευρωπαϊκές χώρες λίγο κάτω από τη μισή τιμή.

Έτσι και σήμερα αρχίζουμε να βλέπουμε διάφορα παράξενα και στο κομμάτι της μπύρας. Φιάλες πολλών μπυρών μικροζυθοποιίας  φλερτάρουν τα 3€ σε φιάλη των 330ml, ακόμα και τα 10€ σε φιάλη των 750ml τη στιγμή που μπύρες αντίστοιχες από το εξωτερικό κοστίζουν περίπου την ίδια τιμή ή και λιγότερο συμπεριλαμβάνοντας και το κόστος μεταφοράς και τους φόρους και το κέρδος των εισαγωγέων. Επίσης παρατηρούμε  το φαινόμενο τελευταία να «ανοίγουν» μικροζυθοποιία με ένα γραφείο μόνο , είτε από περιοχές άνυδρες, είτε απλά λανσάροντας τελικά ένα προϊόν ιδιωτικής ετικέτας χωρίς πραγματική γνώση ή μεράκι για το ίδιο το αντικείμενο.

Τελικά ποιοι θα μείνουν στο παιχνίδι ; Οι ιδεολόγοι, αυτοί δηλαδή που ξεκίνησαν το ταξίδι αυτό απλά από έρωτα για την ίδια τη μπύρα διατηρώντας τα υψηλά στάνταρ της ποιότητας διεκδικώντας  μέσα από την πραγματική σχέση της με την τιμή, να κερδίσουν το κοινό βγάζοντας και χρήματα ; Αυτοί που απλά ακολουθούν το ρεύμα της μόδας προσπαθώντας να κερδίσουν φήμη και χρήμα; Ή αυτοί που βλέπουν τη μπύρα σαν ευκαιρία  προσφέροντας χαμηλής ποιότητας προϊόν προς εξυπηρέτηση μεγάλων μονάδων all inclusive αγνοώντας τον ίδιο τον καταναλωτή στο βωμό του κέρδους ; Για την τελευταία περίπτωση συνεργοί  στο έγκλημα κατά της μπύρας είναι και οι επιχειρηματίες του τουριστικού τομέα.

Η πεποίθηση πάντως των πραγματικών φίλων της μπύρας είναι να μπορούν να απολαμβάνουν καλά ποιοτικά προϊόντα σε καλή τιμή. Αυτοί με τη δύναμη τους θα δείξουν τελικά ποιος αξίζει να συνεχίσει το ταξίδι και ποιος όχι.

Συντάκτης Άρθρου: Διονύσης Κότσιρας