Γλυκιά Αμαρτία

Όλοι έχουμε αναζητήσει θεσπέσιες λιχουδιές και αντιπροσωπευτικούς μεζέδες για να συνοδεύσουμε τη μπύρα μας.  Είτε πίνουμε κόκκινη, είτε προτιμούμε weisse, θέλουμε το μεζεδάκι μας να ταιριάζει απόλυτα με αυτήν και να κάνει ωραία παιχνίδια με τον ουρανίσκο μας και το στομάχι μας φυσικά.


Έχοντας επισκεφθεί την Ελβετία πρόσφατα για επαγγελματικούς λόγους, στο χώρο που βρισκόμουν ένιωσα σαν καρτούν.  Ξέρετε, όταν το κινούμενο σχέδιο που βλέπουμε στην οθόνη μας μυρίζει ένα φαγητό που του γαργαλάει τη μύτη και κατ' επέκταση το καρτούν ίπταται, προς την πηγή της μυρωδιάς, καταλήγοντας στο ζεστό πιάτο που φιλοξενεί μέσα του τη λιχουδιά.  Έτσι και εγώ, βρέθηκα κατά κάποιο τρόπο να ίπταμαι ανάμεσα σε άτομα και δέντρα αναζητώντας την πιο γευστική συνοδεία για τη μπύρα μου.


Βρίσκομαι μπροστά από μια κατασκευή που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί.  Δύο κάθετες μεταλλικές βάσεις συγκρατούν στο εσωτερικό τους μισό κεφάλι τυρί Ελβετίας (μεγάλο σε μέγεθος).  Όλο αυτό το σύστημα βρίσκεται σε ράγες που πηγαίνουν εμπρός και πίσω, όπου στο πίσω μέρος βρίσκεται μια οριζόντια κεφαλή που εκπέμπει θερμότητα.  Ο φίλτατος και συμπαθής μικρόσωμος Ελβετός, σέρνει το τυρί κάτω από την εστία θέρμανσης και περιμένει.


Και όσο περιμένει, βλέπω το τυρί να αρχίζει να κοχλάζει, να αλλοιώνεται, να καψαλίζεται και στο τέλος να λιώνει.  Αμέσως μετά, ο "χειριστής" τραβάει προς τα έξω το τυρί και βάζει μια φέτα ψωμί στο χέρι του ενώ με το άλλο αρπάζει μια σπάτουλα με την οποία αρχίζει να σπρώχνει τη λιωμένη επιφάνεια του τυριού προς το ψωμάκι.  Τα μάτια μου δίνουν το σήμα στον εγκέφαλο και αυτός με τη σειρά του δίνει μήνυμα στη γλώσσα η οποία δε μπορεί να συγκρατήσει (με συγχωρείτε) τα σάλια μου.  Μια άμορφη αλλά κιτρινωπή και λιωμένη μάζα βρίσκεται πάνω στο ψωμάκι μου.  Οι μυρωδιές είναι ανεπανάληπτες καθώς σαν επίλογος έρχεται το φρεσκοτριμμένο πιπέρι και μοσχοκάρυδο να κλείσουν αυτή τη γλυκιά αμαρτία γεύσεων!

Γρήγορα! Την Weihenstephaner Weisse μου παρακαλώ!


Συντάκτης Άρθρου (και εμπειρίας!): Κοντιζάς Δημήτριος