Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Νεοσύλλεκτη!!!



Πριν από 5 περίπου χρόνια μπήκα και εγώ ενεργά στην ομάδα της Arch.  Το μαγαζί δε το γνώριζα, με πήγε μια φίλη μου με την παρακίνηση ότι έπαιζε rock μουσική, μιας και με είχαν πεθάνει στα σκυλάδικα όποτε βγαίναμε αλλά πάντα ακολουθώντας την παρέα έκανα υπομονή βασανίζοντας τα αυτιά μου.  Φυσικά και το ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά και μιλώντας τότε με κάποια κυρία Μαριέττα, μπήκα στην παρέα της Arch. 

Την πρώτη μέρα στην δουλειά, μιας και ήμουν ντροπαλό κορίτσι, περίμενα μισή ώρα πιο νωρίς έξω από την μπυραρία μέχρι να ανοίξει, περιμένοντας να δω αφεντικά και προσωπικό να τρέχουν για να ανοίξει το μαγαζί.  Εκεί που κάθομαι και ατενίζω σκάει μύτη ένα ψηλόλιγνο αγόρι, με ελαφρώς τικ (έτριβε το σκουλαρίκι στο αυτί του) και μου λέει: "είσαι η καινούρια σερβιτόρα?", "ναι" λέω εγώ διστακτικά, "οκ, ακολούθα με"...αυτό ήταν!!


Ατέλειωτα ξενύχτια με σφηνάκια Jack, υποβρύχια, καλοκαιρινά μπάνια, μπαλόνια με ήλιο, ξενύχτια σε σκυλάδικα, τούμπες (θυμάσαι Μάριε?), μεθύσια, ιστορίες που γέμισαν την ζωή μου.  Μία γεμάτη ζωή με γέλιο και ξεφάντωμα μέχρι τελικής πτώσης.

Άν υπάρχει ένας λόγος που αγαπώ αυτό το μαγαζί, και πιστέψτε με υπάρχουν άλλοι τόσοι, είναι επειδή με μεγάλωσε δίπλα σε ανθρώπους που αγάπησα πραγματικά και αγαπώ ακόμα!!


Συντάκτρια άρθρου: Christina Corleone

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Arch Beer House μεγαλώνει μικρά παιδιά!!!


Η πρώτη εμπειρία που είχα με την Arch ήταν γύρω στα 12 μου (όχι δεν πήγα για μπύρα).  Παίζοντας μπάλα έξω από το μαγαζί, κατά λάθος έσπασα ένα από τα τζάμια.  Φυσικά δεν μπήκα να την πάρω…

Πρώτη φορά που πέρασα την πόρτα της Arch ήταν στα 17 μου.  Αυτό ήταν … με το millennium γεννήθηκε ένας μεγάλος  έρωτας.  Στα 21 μου μπήκα πρώτη φορά πίσω από την μπάρα της Arch

Εκεί μέσα έκανα πολλά και καλά φιλαράκια (Σάκης, Μαριέττα, Αντώνης, Βαγγέλης, Ηλίας, δε θα πω άλλα ονόματα γιατί σίγουρα θα ξεχάσω πάρα πολλούς…).  Εκεί μέσα πήρα το πτυχίο μου.  Εκεί μέσα τελείωσα (και έκανα) το φανταρικό μου.  Εκεί μέσα γνώρισα την γυναίκα μου (Αναστασία).  Εκεί μέσα έκανα συγγενείς (Χριστίνα ή αλλιώς νονά).  Εκεί μέσα γεννήθηκε η μπέμπα μου.

Και ακόμα μεγαλώνουμε…

Arch Beer House μεγαλώνει μικρά παιδιά!!!


Συντάκτης άρθρου: Μάριος Τσιριγώτης

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Το παραμύθι της Arch!


Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένας πρίγκηπας που ήταν μαγεμένος.  Ήταν καταδικασμένος να 'χει για όλη του τη ζωή χρόνο για...χάσιμο!  Γύρισε όλο τον κόσμο και έψαχνε να βρει τρόπους για να τον γεμίσει.  Ώσπου μια μέρα, ανακάλυψε έναν αποδοτικό τρόπο για να σκοτώσει την ώρα του! Ήταν ένα μαυροζούμι με αφρό στην κορυφή, που το έπινε γουλιά-γουλιά με...καλαμάκι και το ονόμασε φραπέ (Nes)!!

Έτσι, πέρναγε το χρόνο του, άσκοπα και ανιαρά.  "Έλιωνε" στις καφετέριες και τις ακρογιαλιές με ένα ποτήρι φραπέ στο χέρι και ολοένα και βαριόταν και ολοένα έπινε φραπέ.

Κάποτε το βαρέθηκε και αυτό!  Τίποτα δε γέμιζε πλέον τον χρόνο του!  Γινόταν ολοένα και πιο ανιαρός, πιο ανούσιος.  Έτσι βρέθηκε στην αρχή! Να 'χει χρόνο για χάσιμο, μα πουθενά και τίποτα για να τον γεμίσει.

Μια μέρα που "έλιωνε" στο εξοχικό του, ευχήθηκε να βρισκόταν κάτι να "γεμίσει" το χρόνο του.  Ξαφνικά, εμφανίστηκε μπροστά του μια όμορφη νεράιδα!  Την έλεγαν Arch Beer House (σαν αλλοδαπή δεν ακούγεται;).  Αμ, δε!!  Είναι ελληνική, ελληνικότατη και μάλιστα...Περιστεριώτισα!!!

Αυτή λοιπόν η όμορφη νεράιδα, έδωσε στον βαριεστημένο μας πρίγκηπα, ένα δώρο.  Ένα δώρο που άλλαξε τη ζωή του, που γέμισε τον ανούσιο χρόνο του!! Του έδωσε τη Guinness!!

Και από τότε, μπορούσε να "σκοτώνει" την ώρα του με κάτι πραγματικά γευστικό! Μία μπύρα με γεύση...καφέ!!  Και έζησε αυτός καλά και μάθαμε και εμείς τη Guinness!!

Guinness...for people who have time to...waste!!

Συντάκτης άρθρου: Γιώργος Λιανέας (Δάσκαλος)

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Βιώματα 15 ετών



Γνωρίσαμε την Arch πριν από 15 σχεδόν χρόνια, τότε που είχαμε ένα χιλιάρικο στην τσέπη μας και πηγαίναμε με τα πόδια ως εκεί. Μαζί με την Arch, γνωρίσαμε και ένα σωρό άγνωστες για εμάς ως τότε μπύρες, αφού θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κάθε φορά δοκιμάζαμε και μια διαφορετική. Μεγαλώσαμε και μαζί μας μεγάλωσε και η Arch. Το πατάρι φιλοξενούσε κάθε Τετάρτη τη σταθερή παρέα με τα 7 άτομα (τότε), τα γέλια και τα πειράγματά τους.

Στην Arch γνωρίσαμε και συναντήσαμε, φίλους, παλιούς γνωστούς, άτομα από το στρατό, γυναίκες (λέμε τώρα), μουσικούς, καλλιτέχνες, μοτοσικλετιστές, ροκάδες, μεταλλάδες και ένα σωρό από άλλους ανθρώπους. Στην Arch αγαπήσαμε, αγαπηθήκαμε, κλάψαμε, γελάσαμε με την ψυχή μας, χορέψαμε, αγκαλιαστήκαμε και αγκαλιάσαμε, ήπιαμε, μεθύσαμε, χωρίσαμε, ξαναβρεθήκαμε. Στην Arch βιώσαμε γάμους, χαρές, θανάτους, απώλειες και άλλα δυνατά συναισθήματα.

Μετά από 15 σχεδόν χρόνια και 31 ετών πλέον, συνεχίζω να κάθομαι με την ίδια παρέα στα τραπέζια της, απολαμβάνοντας τα συναισθήματα που μου θυμίζει αλλά και που μου δημιουργεί.

Συντάκτης άρθρου: Κοντιζάς Δημήτρης